عکاسی: اصطلاحات عکاسی

دانشنامه اصطلاحات عکاسی:

بادی دوربین(Camera Body)

بدنه دوربین ها از ماده که ساخته شده باشند یک چیز در همه آنها مشترک است. یک محفظه تاریک است که از ورود نورهای کنترل نشده جلوگیری می کند.

بدنه دوربین عکاسی همان اتاق تاریک است.

بدنه دوربین قسمت های مختلف را به هم وصل می‌کند و امکان ثبت تصویر را فراهم می کند.

جنس بدنه دوربین های عکاسی انواع مختلفی دارد، از مقوا گرفته تا تیتانیم.

شاتر:

شاتر وظیفه کنترل مدت زمان ورود نور به دوربین را به عهده دارد.

انواع شاتر:

1. شاتر کانونی یا پرده‌ای(Focal-plane shutter)
2. شاتر مرکزی یا تیغه‌ای(Leaf shutter)
3. شاتر الکترونیکی

سرعت شاتر:

سرعت شاتر به مدت زمانی گفته می‌شود که شاتر اجازه ورود نور را به داخل دوربین می‌دهد.

سرعت شاتر را با واحد ثانیه اندازه گیری‌ می کنند.

سنسور:

حسگر یا سنسور (Sensor) بخشی از دوربین است که نور را به صورت علائم الکترونیکی به پردازشگر دوربین انتقال می‌دهد.

نوری که توسط حسگر (سنسور) دریافت می شود در نهایت پردازش گردیده و به صورت یک فایل تصویری در حافظه دوربین ذخیره می شود.

کیفیت تصویر به اندازه سنسور و تعداد پیکسل های موجود در آن بستگی دارد.

انواع سنسور:

1. سنسورهای CCD اولین سنسور هایی بودند که در دوربین های عکاسی دیجیتال بکار رفتند. کلمه CCD مخفف (Charged Coupled Device) یا ابزار شارژ به هم پیوسته می‌باشد.
2. سنسور CMOS در ایجاد تصاویر دیجیتال کیفیت کمتری نسبت به CCD تولید می کنند ولی تولید آنها راحت تر است ، نیاز به انرژی الکتریکی کمتری دارند و در عکاسی با سرعت های بالاتر بهتر عمل می کنند. پاسخدهی این سنسور در وضعیت های نوری مختلف بهتر از نوع CCD می باشد.
3. سنسور Foveon X3 عموما در دوربین های کامپکت و DSLR کمپانی سیگما (Sigma) بکار می رود. این نوع سنسورهای جدید بر اساس تکنولوژی CMOS تولید شده اند.
4. سنسور Live MOS در دوربین های پاناسونیک (Panasonic)، المپوس (Olympus) و لایکا (Leica) بکار می رود و عملا از سال 2006 میلادی مورد استفاده قرار گرفت. این نوع سنسور به صورت معمول در سایز Four Thirds (4/3”) مورد استفاده قرار می گیرد. سازندگان آن مدعی هستند که با کیفیت تصویری CCD و با مصرف انرژی مشابه با CMOS کار می کنند.

ایزو،ISO : (International Standards Organization)

 عکاسی آنالوگ که به وسیله نگاتیو انجام می‌شد ایزو (یا ASA) نشان دهنده میزان حساسیت فیلم یا همان نگاتیو به نور بود.

ایزو با استفاده از اعداد اندازه گیری می شد (احتمالا این اعداد را بر روی فیلم های نگاتیو دیده باشید،  100 ، 200 ، 400 ، 800 و غیره).

هرچه این عدد کمتر باشد، حساسیت فیلم کمتر می شود و گرین های (دانه بندی فیلم های نگاتیوی) عکس هایی که می‌گیرید ریزتر و کمتر شده و در نتیجه عکس شما کیفیت و وضوح بهتری خواهد داشت.

در عکاسی دیجیتال، ایزو حساسیت سنسور را به نور اندازه گیری می کند.

هرچه عدد ISO کوچکتر باشد حساسیت سنسور به نور کمتر است و جزئیات بیشتری در عکس ثبت می‌شود.

هرچه عدد ISO بزرگتر باشد حساسیت سنسور به نور بیشتر است ولی جزئیات کمتری ثبت می‌شود.

لنز:

لنز استوانه‌ای حاوی مجموعه‌ای از عدسی‌ها است که نور را از خود عبور داده و به درون دوربین هدایت می‌کند و باعث می‌شود که تصویر به صورت واضح بر روی فیلم عکاسی یا سنسور تشکیل شود.

کیفیت عکس، بیش‌تر به لنز بستگی دارد تا دوربین.

قدرت و کیفیت لنزها به عوامل گوناگونی بستگی دارد که مهم‌ترین آن‌ها فاصله کانونی و عدد دیافراگم است.

دیافراگم: (diaphragm)

به تیغه‌هایی گفته می‌شود که درون لنز قرار گرفته‌اند و با گشاد و تنگ شدن، میزان عبور نور را از روزنه میانی آن‌ها که به آن اپرچر گفته می‌شود، کنترل می‌کنند.

دیافراگم‌ها مانند عنبیه و اپرچر همچون مردمک چشم کوچک و بزرگ یا تنگ و گشاد می‌شوند و با این عمل نور کمتر یا بیشتری به درون دوربین راه می‌یابد.

میزان باز بودن اپرچر توسط عددهایی تعریف می‌شود که از تقسیم فاصله کانونی بر قطر مؤثر لنز به دست می‌آید و با حرف f در کنار یک عدد نوشته می‌شود.

هر چه عدد اپرچر (دیافراگم) یا همان ضریب f کوچک‌تر شود : روزنه بزرگ‌تر، ورود نور بیش‌تر و عمق میدان کمتر می‌شود.

هر چه عدد اپرچر (دیافراگم) یا همان ضریب f بزرگ‌تر شود: روزنه کوچک‌تر، ورود نور کم‌تر و عمق میدان بیش‌تر خواهد بود.

فاصله کانونی:

به فاصلهٔ مرکز اپتیکی لنز و مرکز کانونی آن گفته می‌شود. این فاصله معمولاً برابر با فاصله مرکز اپتیکی و سنسور است و تغییر فاصله کانونی باعث افزایش یا کاهش بزرگنمایی می‌شود.

در شرایط یکسان عکسی که با فاصله کانونی کمتر گرفته شده باشد، کیفیت بهتری دارد.

هر چه فاصله کانونی عدسی بیشتر شود زاویه دید محدود تر خواهد شد.

فاصله میان لنز تا نقطهٔ کانونی فاصله کانونی می‌گویند نقطهٔ کانونی یعنی جایی‌که که شعاع‌های نوری که از لنز گذشته و به طرف محور مرکزی شکسته می‌شوند، جمع می‌شوند.

عمق میدان:

یک دوربین تنها می تواند لنز خود را بر روی یک نقطه تک فو کند، اما ناحیه ای وجود خواهد داشت که در جلو و پشت این نقطه فو امتداد می یابد که هنوز هم واضح به نظر می رسد.

این منطقه تحت عنوان عمق میدان (depth of field یا DoF) شناخته شده است.

این فاصله ثابت نیست، اندازه آن تغییر می کند و می تواند به عنوان کم عمق» (که در آن تنها یک منطقه باریک واضح به نظر می رسد)

یا عمیق» (که در آن مقدار بیشتری از تصویر واضح به نظر می رسد) توصیف شود.

یکی از عوامل جلوه‌سازی و ایجاد انفراد سوژه در کادر مورد عکاسی، عمق میدان وضوح است. این عمل گاه با افزایش و گاه با کاهش عمق میدان بدست می‌آید.

کنترل عمق میدان وضوح در عکاسی به عوامل زیر بستگی دارد:

1. فاصله سوژه تا دوربین عکاسی.
2. دیافراگم.
3. فاصله کانونی لنز.
4. قانون شایم فلوک.
    

فو:

در عکسی که شما می‌گیرید، یک صفحه‌ی فو (Focus Plane) وجود دارد. این بخش از عکس تا جای ممکن واضح است.

فو در دوربین به دو روش انجام می‌شود:

1. فو دستی
2. فو اتوماتیک

فو خودکار سیستمی است که لنز دوربین عکاسی را برای ایجاد تصویری دقیق بر روی گیرنده تصویر تنظیم می‌کند.

انواع فو خودکار :

1. فعال 
2. غیرفعال.

در بیشتر دوربین‌ها با استفاده از کنتراست و در برخی دوربین‌ها از فروسرخ برای فو خودکار استفاده می‌شود.

منبع:https://photoiraniyan.ir